Grzybica pachwin

Grzybica pachwin – Tinea inguinalis
Grzybica pachwin stanowi częste schorzenie grzybicze pachwin i górnych części ud.  Grzybica pachwin występuje prawie wyłącznie u mężczyzn. Czynnikami sprzyjającymi jej występowaniu są:

• wzmożona potliwość,
• noszenie obcisłej bielizny,
• uprawianie sportów kontaktowych,
• duża wilgotność powietrza.

Zakażenie to często współistnieje z grzybicą stóp.

Grzybice pachwin wywołują zazwyczaj grzyby: T. rubrum i Epidermophyton floccosum
Typowe objawy skórne to rozległe ogniska rumieniowo-zapalne, szerzące się obwodowo, z wyraźnie zaznaczonym nasileniem wykwitów na obwodzie w postaci grudek, pęcherzyków i krost. Wykwity są nierówno odgraniczone, zazwyczaj obustronne i symetryczne. Zajęta skóra zmienia się rumieniowo, łuszczy się, przybiera kolor od czerwonego do brązowego; niekiedy w zmianie występuje centralne przejaśnienie z pęcherzykowo-grudkową granicą. Należy je różnicować z odparzeniem, łojotokowym zapaleniem skóry, łuszczycą, pierwotnym zapaleniem skóry z podrażnienia, alergicznym kontaktowym zapaleniem skóry. Zmiany dotyczą pachwin i przylegających powierzchni ud, mogą szerzyć się na skórę podbrzusza, pośladków i okolicę krzyżowo-lędźwiową. Przebieg jest zazwyczaj przewlekły.

Wyróżniamy:

• wyprzenie bakteryjne – zwykle największe nasilenie zmian znajduje się w głębi fałdu skórnego, nasilony jest stan zapalny;
• wyprzenie drożdżakowe – różni się większym nasileniem stanu zapalnego i zmian wysiękowych w głębi fałdu;
• łupież rumieniowy – nie występują wykwity grudkowo-pęcherzykowe na obwodzie, mniejszy jest stan zapalny;
• łuszczyca – brak pęcherzyków na obwodzie zmian, obecne są typowe tarczki w innej lokalizacji.

Wykrywanie
Grzyby wywołujące grzybicę pachwin można zidentyfikować w mikroskopowym badaniu łusek w mokrym preparacie z wodorotlenkiem potasu. Zastosowanie podłoża do posiewu dermatofitów także jest wiarygodną, prostą i niedrogą metodą diagnostyczną. Zeskrobiny skóry ze zmian posiewane są bezpośrednio na podłoże hodowlane i inkubowane w temperaturze pokojowej. Po 1-2 tygodniach wskaźnikowa czerwień fenolowa w agarze zmieni kolor z żółtego na czerwony na powierzchni otaczającej kolonię dermatofitów. W razie konieczności rozpoznanie można potwierdzić także posiewem na agarze Sabourauda z dekstrozą. Charakterystyczna koralowoczerwona flu- orescencja w lampie Wooda pozwala na identyfikację łupieżu rumieniowego, co wyklucza grzybicę pachwin.
Leczenie
Skuteczne jest miejscowe stosowanie 2 razy dziennie preparatów Klotrymazolu, Mikonazolu, Terbinafiny, Tolnaftatu lub Cyklopiroksu wcieranych lub rozpylanych na zajętą okolicę i otaczającą skórę. Skuteczna jest również stosowana 1 raz dziennie terapia miejscowa Ekonazolem, Ketokonazolem, Naftyfiną, Oksykonazolem, Butenafiną lub Sulkonazolem.
Należy unikać stosowania preparatów miejscowych zawierających leki przeciwgrzybicze skojarzone z kortykosteroidami o znacznej aktywności z uwagi na ryzyko miejscowych lub uogólnionych działań niepożądanych.
Zaleca się noszenie luźnej, czystej, bawełnianej bielizny zmniejszającej otarcia skóry oraz stosowanie pudru absorbującego wilgoć. Alternatywną terapię stanowią doustny Itrakonazol, Flukonazol lub Trbinafina. Jednak leczenie to jest chwilowe i często grzybica powraca.